- Kolejny eksponat to obraz Johanna Füssliego pt. "Nocna mara". Nawiązuje do legend saksońskich, w których występują inkuby, czyli demony kuszące śpiące kobiety współżyciem seksualnym. Z obrazem wiąże się wiele historii...
Nie mogłam oderwać wzroku od siedzącego na piersi kobiety inkuba. Jego spojrzenie było hipnotyzujące i nie pozwalało mi ruszyć się z miejsca. W końcu poszłam dalej, ale żadne dzieło nie było w stanie przykuć mojej uwagi.

- Najlepszego! - Patrycja wręczyła mi duży podarek. - No dalej, pośpiesz się, nie po to dźwigałam to cholerstwo, żeby teraz przez pół godziny czekać na twoją reakcję!
Rozpakowałam prezent, dziękując przyjaciółce. Oniemiałam z wrażenia.
- Tylko nie mów, że ci się nie podoba. Wydałam na to mnóstwo forsy. Nie żebym ci wypominała...
Uśmiechnęłam się. Mój tata powiesił reprodukcję naprzeciwko mojego łóżka, ale nie był zachwycony tym pomysłem.

Zakładałam nocną koszulę, nucąc coś pod nosem. Czułam się niekomfortowo we własnym pokoju. Dziwne. Niemożliwe, żeby ktoś mnie podglądał. Odwróciłam się. To tylko obraz.
Długo nie mogłam zasnąć. Wrażenie, że ktoś się we mnie wpatruje, narastało z każdą chwilą. W końcu zmęczenie zwyciężyło.
Trzecia w nocy. Poczułam silny ucisk w klatce piersiowej. Obudziłam się zlana potem. Spojrzałam na obraz. Fosforyzujący napis "Widzę cię" sprawił, że dostałam dreszczy. Czułam, że to dopiero początek...

- Kolejny eksponat to obraz Johanna Füssliego pt. "Nocna mara". Nawiązuje do legend saksońskich, w których występują inkuby, czyli demony kuszące śpiące kobiety współżyciem seksualnym. Z obrazem wiąże się wiele historii...
Nie mogłam oderwać wzroku od siedzącego na piersi kobiety inkuba. Jego spojrzenie było hipnotyzujące i nie pozwalało mi ruszyć się z miejsca. W końcu...

Nie umiem pisać opowiadań. Ja czuję cały czas oddech mojej teściowej na plecach. Kto przeżył ten wie.....

Nie umiem pisać opowiadań. Ja czuję cały czas oddech mojej teściowej na plecach. Kto przeżył ten wie.....

Tego wieczoru wyszłam z domu jak zwykle. Słońce zaczynało zachodzić i ulicę okrył półmrok. Poczułam lekki, jesienny chłód ale za kwadrans rozsiądę się wygodnie w pociągu, więc nie wracam po cieplejszą kurtkę. Idę. Cień padł teraz na latarnie, które rozjaśniły mi drogę swoim światłem. Lubię tę dzielnicę, zawsze taka cicha i spokojna, a każdego dnia o tej samej porze szelest liści i melodie wygrywane przez świerszcze towarzyszą mi w drodze do pracy. Teraz usłyszałam coś więcej. Zwierzę? Nie, to na pewno odgłos kroków zbliżającej się osoby. Sąsiad pewnie znowu został wysłany przez ciężarną żonę do sklepu po najrozmaitsze zachcianki. Wczoraj też go widziałam i na samo wspomnienie zapachu tego gorącego hot dog'a ze stacji benzynowej poczułam przypływ śliny na języku. Kroki znów były bliżej i bliżej. Odwrócę się i uprzejmie powiem "dobry wieczór", w końcu mieszkamy obok siebie. Nie zdążyłam. Ciemność. Otwieram oczy, rozglądam się i jest ciemniej niż przed chwilą ale nie czuję już chłodu ani głodu, który jeszcze przed chwilą dawał o sobie znać ściskając żołądek. Wstaję. Cholera, złamałam obcas. Czy to krew? Wokół mnie, na mnie i jej ślady przecinające ulicę. Myślę co się stało i co mogę zrobić. Za późno. Nie żyję. Już sobie przypominam, mrok, kroki i te ciemne oczy, które paliły się delikatną czerwienią pod wpływem żądzy. Wiem kto mnie zabił. Jest tu obok, wpatruje się w moje sztywne ciało i napawa dumą za swój czyn. Nie daruję Ci tego, tak jak ja zostałam twoją ofiarą, tak teraz ty poczujesz siłę zemsty, zemsty tak silnej jak jego potrzeba zaspokojenia głodu śmierci. Przybliżam się, teraz to ja mam przewagę,wiem jak będziesz cierpieć, zachodzę od tyłu i szepczę - Widzę cię.

Tego wieczoru wyszłam z domu jak zwykle. Słońce zaczynało zachodzić i ulicę okrył półmrok. Poczułam lekki, jesienny chłód ale za kwadrans rozsiądę się wygodnie w pociągu, więc nie wracam po cieplejszą kurtkę. Idę. Cień padł teraz na latarnie, które rozjaśniły mi drogę swoim światłem. Lubię tę dzielnicę, zawsze taka cicha i spokojna, a każdego dnia o tej samej porze szelest...

Czuję oddech na swoich plecach.
Szybkim, miarowym stukotem obcasów odmierzam odległość, która dzieli mnie od mojego mieszkania. Dwie ulice, skręt za rogiem, jedna ulica i w końcu cel. Niby niedużo, a dla mnie jakby wieczność. Koszulka coraz gwałtowniej unosi się na klatce piersiowej, nie słyszę nic oprócz wrzącej krwi w moich żyłach. Przez głowę ponownie przebiega mi myśl, która dręczy mnie już od dwóch miesięcy. Kim on jest? Marszczę czoło i zaczesuję kosmyk włosów za ucho. Nie odwracam się, wiem, że byłoby to niebezpieczne posunięcie. Wolę nie widzieć. Mrużę oczy podczas kolejnych kalkulacji geograficznych. Droga powrotna do domu nigdy nie wydawała mi się dłuższa.
Nagle zaczyna padać deszcz. Krople muskają moją twarz, na której widoczny jest wachlarz skrajnych emocji. Zaciskam pięść na pasku od torby i przyspieszam kroku. Prawie pędzę. Cholerny deszcz nasila się z każdą sekundą utrudniając mi zwinną ucieczkę. Ucieczkę przed czym? Ucieczkę przed kim? Nagły przypływ odwagi pozwala mi na obejrzenie się za siebie. Rzucam wzrokiem przez ramię a serce łomocze mi jak oszalałe.
Nikogo za mną nie ma.
Staję na środku chodnika i rozglądam się wokół. Jestem sama pośród ciemnych, tajemnicznych uliczek jaśniejących gdzieniegdzie słabym światłem latarni.
Dostaję sms-a. Numer nieznany. Drżącą ręką odczytuję wiadomość: " Widzę Cię..."
Nagle wokół mnie rozpościera się głęboka, nieprzenikniona ciemność.

Czuję oddech na swoich plecach.
Szybkim, miarowym stukotem obcasów odmierzam odległość, która dzieli mnie od mojego mieszkania. Dwie ulice, skręt za rogiem, jedna ulica i w końcu cel. Niby niedużo, a dla mnie jakby wieczność. Koszulka coraz gwałtowniej unosi się na klatce piersiowej, nie słyszę nic oprócz wrzącej krwi w moich żyłach. Przez głowę ponownie przebiega mi myśl,...

Mam pewną historię, która siedzi w mojej głowie do dzisiaj. Gdyby nie przydarzyła się ona tylko mi, myślałabym, że to mój wymysł, ale tę sytuację pamięta także moja koleżanka, która była razem ze mną i nie było w tym "widzę Cię", a "WIDZIMY WAS". Nie wiem czy to się zalicza, ale..
Do sedna..
Ja 6 lat, koleżanka 5 lat, bawiłyśmy się zabawkami, które leżały w otwartej na pół wersalce przy oknie, pełno zabawek też na podłodze i nagle widzimy przez okno, że podjeżdża biała łada. Mojej mamy akurat nie było chwilowo w domu, bo wyszła do ogrodu, mieszkałam wtedy na wsi. Z samochodu wyszło dwóch facetów w czarnych płaszczach, kapeluszach. Widząc, że zmierzają do mojej bramki schowałyśmy się za otwartą część wersalki i czekałyśmy..
Weszli do pokoju pewnym krokiem, a my siedziałyśmy przestraszone i nie odzywałyśmy się. Widziałyśmy ich wyglądając delikatnie i teraz zastanawiam się jakim cudem nas nie zauważyli. Byłam pewna wtedy, że podejdą bliżej i powiedzą "Widzimy was" ! Coś nam jednak podpowiadało, żeby siedzieć cicho i nie wychodzić gdy oni powtarzali cały czas te same słowa "Halo! jest tu ktoś? Po kilku minutach sobie poszli, a kim byli? Co chcieli? Nie wiemy do dzisiaj. Dziwna historia, ale siedzi nam w głowie do dzisiaj, a minęło już prawie 20 lat.., a w to co się wydarzyło nikt nam nie wierzy.

Mam pewną historię, która siedzi w mojej głowie do dzisiaj. Gdyby nie przydarzyła się ona tylko mi, myślałabym, że to mój wymysł, ale tę sytuację pamięta także moja koleżanka, która była razem ze mną i nie było w tym "widzę Cię", a "WIDZIMY WAS". Nie wiem czy to się zalicza, ale..
Do sedna..
Ja 6 lat, koleżanka 5 lat, bawiłyśmy się zabawkami, które leżały w otwartej na pół...

Lekkie uniesienie powieki wystarczyło, by znów powróciło to koszmarne odczucie. Znów obserwują, ledwo zdołałam uchylić zaspane oko. Nigdzie nie udaje mi się uciec przed ciągłym poczuciem winy – gdy wychodzę z sypialni, już mam wrażenie, że spoglądają na mnie w kuchni. Smętnie mieszam kawę doprawioną resztkami snu i wycieram zaschnięty w kąciku oka tusz rękawem szlafroka. Wyjście z domu nie rozwiązuje problemu – przez kilka pierwszych minut jestem wolna, ale wystarczy wsiąść do byle tramwaju czy autobusu, by znów rzucały w moją stronę oskarżycielskie spojrzenia; to wyglądając z czyjejś torebki, to próbując wyswobodzić się na zakręcie z żelaznego uścisku tracącego równowagę pasażera. Spacer zawsze kończy się pospiesznym mijaniem kolejnych witryn i odwracaniem głowy w drugą stronę, byle tylko ich nie widzieć, nie zauważyć. Nie da się przed nimi znaleźć chwili spokoju nawet na uczelni, nawet w pracy – są wszędzie i zawsze spoglądają na mnie złowrogo, jakby z wyrzutem – widzimy cię ¬– ale wciąż po nas nie sięgasz. Jak to jest toczyć każdego dnia nierówną walkę z nieprzebranym nałogiem czytelnictwa? Ze stosami hańby piętrzącymi się w mieszkaniu, z pokusami czekającymi w każdej księgarnianej witrynie? Jak widać, niezbyt łatwo 😉

Lekkie uniesienie powieki wystarczyło, by znów powróciło to koszmarne odczucie. Znów obserwują, ledwo zdołałam uchylić zaspane oko. Nigdzie nie udaje mi się uciec przed ciągłym poczuciem winy – gdy wychodzę z sypialni, już mam wrażenie, że spoglądają na mnie w kuchni. Smętnie mieszam kawę doprawioną resztkami snu i wycieram zaschnięty w kąciku oka tusz rękawem szlafroka....

Wpięłam we włosy ostatnią wsuwkę, odwróciłam się do lustra i powiedziałam "Widzę Cię!" - przyznam, że był to całkiem miły widok. Wyglądałam dziś wyjątkowo dobrze. Jednak coś było nie tak. Czułam się obserwowana, jakby poza moją parą oczu w pokoju było ich jeszcze ze dwie lub trzy. To dziwne uczucie towarzyszyło mi już od jakiegoś czasu, ale ostatnio przybrało na sile. Do zostania celebrytką było mi daleko, więc wykluczyłam możliwość, że ktoś zamontował w moim pokoju kamerki, aby śledzić moje - pełne fascynujących przeżyć życie... Co zatem nie dawało mi spokoju? Myśl - zmusiłam się, choć byłą dopiero 8.00 rano. I wtedy przypomniałam sobie, że jakiś czas temu znalazłam na strychu pudło ze starymi rodzinnymi fotografiami. Jestem fanką zdjęć, więc wybrałam kilka retro sztuk, oprawiłam w ramki i przywiesiłam na ścianie. Czy to możliwe, żeby to oczy moich przodków obserwowały moje życie...? Jeśli tak, to po co? "Głupia" - pomyślałam. Zbliżyłam się do zdjęcia przedstawiającego najprawdopodobniej rodzinę jakiegoś mojego wuja ze strony prababci. Wpatrywałam się w nie, gdy nagle usłyszałam za plecami szept: "Widzę Cię". Nie zdążyłam się już jednak odwrócić...

Wpięłam we włosy ostatnią wsuwkę, odwróciłam się do lustra i powiedziałam "Widzę Cię!" - przyznam, że był to całkiem miły widok. Wyglądałam dziś wyjątkowo dobrze. Jednak coś było nie tak. Czułam się obserwowana, jakby poza moją parą oczu w pokoju było ich jeszcze ze dwie lub trzy. To dziwne uczucie towarzyszyło mi już od jakiegoś czasu, ale ostatnio przybrało na sile. Do...

Historia ta zapewne wyda Wam się dziwna,
Pomyślicie sobie jak mogłam być tak naiwna.
Opowieść ta co prawda nie dzieje się na Pradze,
Ciekawi jesteście gdzie? A no już Wam zdradzę.
Przygoda raczej jesienna - październik bądź listopad.
Wiem, gdyż straszny chłód mnie wtedy dopadł.
Dodatkowym faktem potwierdzającym tę tezę
Była sytuacja, że pamiętam jak na wykładzie siedzę.
Od świtu do zmierzchu tam wtedy siedziałam,
Pamiętam, że strasznie się mordowałam.
W mej głowie myśl tylko o obiedzie była,
Nieważne, że późna to była godzina.
Gdy wiedzę medyczną zdobyłam jak trzeba,
Musiałam przejść prędko do domu przez drzewa.
No dobrze, przez drzewa to droga nie była,
Wszak park uczelniany i droga zawiła.
Radosna z myślą o obiedzie hasałam,
Gdy nagle czyjeś kroki usłyszałam.
Przystanęłam prędko i nasłuchuję pilnie.
Ktoś z boku, by pomyślał, że wyglądam debi*nie.
Lecz nic tu nie słychać, może szum drzew i jakieś sowy.
Chyba z głodu dostałam omamów słuchowych!
Z tego strachu cała blada i roztrzęsiona,
Pobiegłam przez park jak łania przez pola.
Pod bramą mego domu ktoś w ramię mnie stuka,
Przed oczami mymi już stoi kostucha!
Lekko się odwracam, obmyślam plan ucieczki
Patrzę, to dobry kolega ze studenckiej wycieczki.
Rumień na me lico wskoczył znienacka,
Zastanawiam się czy zaprosić do domu Jacka.
Ale zimno było, więc zaproponowałam herbatę
I zaprosiłam kolegę na chatę.
Od tamtej historii minęły już 2 lata,
Chyba już znalazłam na męża kandydata.
Zaręczyny były, ślub za rok odłożony,
A ja wiem, że mój luby to najwspanialszy narzeczony!

Historia ta zapewne wyda Wam się dziwna,
Pomyślicie sobie jak mogłam być tak naiwna.
Opowieść ta co prawda nie dzieje się na Pradze,
Ciekawi jesteście gdzie? A no już Wam zdradzę.
Przygoda raczej jesienna - październik bądź listopad.
Wiem, gdyż straszny chłód mnie wtedy dopadł.
Dodatkowym faktem potwierdzającym tę tezę
Była sytuacja, że pamiętam jak na wykładzie siedzę.
...

Godzina 00:30, autostrada. Jak na złość skończyła mi się benzyna. Próbuję złapać stopa, by zajechać na stację. Po dłuższym czasie zatrzymuje się piękne Audi A6 z przystojniakiem w środku.Zgadza się mnie podwieźć. Rozmowa się klei, jest miło, ale on nie miał zamiaru zatrzymać się na stacji. Jedziemy dalej, przerażenie wzięło górę. Wjeżdża w głąb lasu, zatrzymuje się, wyciąga łopatę i każe mi kopać dół, robię co każe. Korzystając z jego nieuwagi próbuję go uderzyć łopatą, niestety zauważa, w odwecie strzela do mnie. Budzę się przerażona, to tylko sen. Nagle słyszę dźwięk przychodzącego SMS-u, numer zastrzeżony, ,,Widzę Cię".

Godzina 00:30, autostrada. Jak na złość skończyła mi się benzyna. Próbuję złapać stopa, by zajechać na stację. Po dłuższym czasie zatrzymuje się piękne Audi A6 z przystojniakiem w środku.Zgadza się mnie podwieźć. Rozmowa się klei, jest miło, ale on nie miał zamiaru zatrzymać się na stacji. Jedziemy dalej, przerażenie wzięło górę. Wjeżdża w głąb lasu, zatrzymuje się, wyciąga...